کسی که از آخرین پنجره آسمان را دید
دلش چونان قناری باغ لرز ید
کسی که آخرین سرود را در شب تنها دید
چشمانش همچو آبی آب تر شد
و عمری گذشت تا نگاهش به تاریکی شهر عادت کرد