مرا به سلاخی رها می کنی

می خندی و می روی

و من خموده و زخمی می مانم و درد می کشم

لاکن خوب می دانم آنسوی آسمانها نوری است

 و آنسوی پنجره آفتاب

نماز رود را تا کجا دنبال باید کرد؟

زجه باد را تا کجا باید شنید

ابر را تا کجا باید برد تا تو نیرنگ را رها کنی؟

میهمان آب نیلی است و میهمان آفتاب سرخ

مهمان نیرنگ که شوی تنها سیاهی است و تاریکی

آینه چشمان من است

نگاه کن جز سیاهی چه می بینی؟

چهره ات سیاه سیاه.....

مهمان که شدی؟؟؟؟؟